Techniki drenażu limfatycznego można podzielić na powierzchowne i głębokie.
- Techniki powierzchowne:
- Chwyt stojącego koła
- Chwyt pompowania
- Chwyt czerpania
- Chwyt obrotowy (według Emila Voddera)
- Techniki głębokie:
- Chwyt obrączkowy,
- Chwyt szczypcowy.
Techniki powierzchowne
Chwyt stojącego koła (stałe ruchy okrężne).
- Stanowi element każdego innego chwytu,
- Polega na przemieszczeniu tkanek skóry i tkanki podskórnej jednorącz lub oburącz w dwóch prostopadłych do siebie kierunkach w maksymalnym zakresie przesuwalności tkanek,
- Przesunięcie tworzy łuk stanowiący połowę koła. Druga część jest ruchem biernym, w czasie którego nie traci kontaktu ze skórą a jedynie zwalnia się docisk. Faza bierna ma częściej kształt zbliżony do bardziej spłaszczonego łuku a nawet linii prostej,
- Aby uefektywnić chwyt , można w fazie aktywnej dołączyć niewielkie skręcenie tkanek poprzez zrotowanie ręki terapeuty, oraz oddzielić go od fazy biernej zatrzymaniem ręki na ułamek sekundy.
Chwyt pompujący
- Zawiera kilka elementów:
- Zgłaskiwanie kciukiem i wskazicielem,
- Naciąganie i półkoliste przemieszczanie tkanek kciukiem i wskazicielem,
- Przesunięcie liniowe całą dłonią.
- Rozpoczęcie chwytu zaczyna się od ułożenia kciuka i wskaziciela w kierunku dystalnym,
- Następnie ręka obraca się jak na zawiasie na wysokości błony międzypalcowej kciuka i wskaziciela. Palce znajdując się poprzecznie do osi kończyny. Od tego momentu należy zwiększyć przyczepność palców i naciągając skórę wykonać ruch stojącego koła (opuszkami). W momencie całkowitego położenia dłoni i palców na skórze, cała ręka przesuwa się w kierunku proksymalnym.
Chwyt czerpiący
- Służy do opracowania niedostępnych od góry części ciała,
- Polega na wgłaskaniu się boczną krawędzią wskaziciela pod kończynę pacjenta w kierunku poprzecznym do jej osi. Podczas ślizgu kierunek zmieni się na bardziej skośny, a ręka obraca się do supinacji,
- Palce II-V przyczepiają się do skóry i wykonują ruch na kształt stojącego koła. W trakcie ruchu palce zmieniają swój kierunek, wykonując obrót, i zwracając czubki palców w stronę, z której ręka rozpoczynała chwyt. Podczas tego ruchu kłębik wciska się pod kończynę i wykonuje ruch doproksymalnie. Sam kciuk jest w odwiedzeniu i nie bierze udział w pracy.
Chwyt obrotowy (według Emila Voddera)
- Stosuje się tylko na dużych, płaskich powierzchniach jak grzbiet, klatka piersiowa czy udo,
- Wygląda jak wielko powierzchniowe stojące koło z większą rotacją ręki. Każda ręka pracuje w swoim kierunku.
Techniki głębokie
Chwyt obrączkowy
- Polega na pierścieniowym oburęcznym uciśnięciu kończyny na całym obwodzie kciukami i wskazicielami,
- Chwyt można podzielić na dwie fazy:
- Dociśnięcie do siebie kciuka i wskaziciela tej samej ręki,
- Dociśnięcie do siebie rąk, ściskając kończynę głównie stawami śródręczno-paliczkowymi wskazicieli,
- Efektem jest powstanie zagłębienia w tkankach , na którym jest możliwość przesunięcia skóry,
- Chwyt powtarza się kilkukrotnie i następnie przesuwa ręce na dystalne krawędzi zagłębienia w celu poszerzenia go,
- Powtarzanie na krawędzi zagłębienia ucisków powinno się wykonać 3-4 razy, następnie wykonać w tym miejscu techniki podstawowe.
Chwyt szczypcowy.
- Polega na uchwyceniu fałdu skórnego pomiędzy kciuk i wskaziciel ręki i zagłębieniu kciuka drugiej ręki w ten fałd,
- W momencie zagłębiania kciuka należy zmniejszyć siłę chwytu szczypcowego, a w momencie wyjmowania go, ponownie ją zwiększyć.
Źródło: Monika Gwardzik – Masaż teoria i praktyka